تحفه ای برای سرزمین پاکم!
پراچان سرزمین باستان است تمام خشت هایش داستان است
بزرگی خفته در آبادی ما غمش بنهفته اندر شادی ما
بزرگی کز تبار آفتاب است «محمد» نام و پور بوتراب است
پراچان! سرزمین کودکی ها هوایت آرزوی رودکی ها
هزاران یار عاشق پیشه داری هزاران رود و صدها بیشه داری
کسانی که در آن گرد و غبارند هوای تازه ات را دوست دارند
پراچان! مهد عالم پرور من مزار و زادگاه سرور من
نیایم خفته اندر سینه ی توست درون سینه ی بی کینه ی توست
جوانان برومندت کجا رفت؟ شهید آبرومندت کجا رفت؟
که باور می کند خاموشی تو نزول شوق و بازیگوشی تو
کهنسالان تو را در یاد دارند ز خاموشی تو فریاد دارند
ز جا برخیز! طرحی نو در انداز! به بندرگاه عزت لنگر انداز
بناز ای مهد من بر نام پاکت به آن آزادگان دربند خاکت
به آن یوسفعلی، سلطانعلی ها امان الله ها و مهرعلی ها
نسیم دلکشت جان را جلا داد مؤذن بر بلندی این صلا داد
که برخیزید هنگام نماز است در رحمت به روی خلق باز است
وضو با آب پاکت دلنشین است نمازم روی خاکت اینچنین است
دو رکعت عشق می خوانم شکسته برای خالق دلهای خسته
چو فارغ گشتم از یاد خداوند تأمل کرده ام ثانیه ای چند
دعایم عزت و آزادی توست هم آزادی و هم آبادی توست
رجوع روزهای پرفروغ است زمین خالی از ننگ و دروغ است
دعایم حفظ نام و آبروهاست پراچان سرزمین آرزوهاست!
